Omdat men uitgaat van het feit dat ADHD een voorname genetische onderdeel heeft, heeft men tweelingstudies uitgevoerd, welke de mate van erfelijkheid onderzochten of de mate waarin deze aandoening wordt beïnvloed door erfelijke factoren. Op basis van verschillende wetenschappelijke studies komt men uit op een erfelijkheid van gemiddeld 77 procent.
Een groot genoom-breed onderzoek wekt de suggestie dat op de chromosomale gebieden 16p13 en 17p11 naar alle waarschijnlijkheid genen zijn gelegen welke een risico voor het ontstaan van ADHD inhouden. Diverse studies tonen een verband tussen polymorfismes in het dopamine transporter gen (DAT) en het ontstaan van ADHD. Het gaat daarbij om het 480-basenpaar allel in het DAT gen, en om het 440 basenpaar 3’ DAT VNTR polymorfisme. De hoeveelheid dopaminetransporter bij volwassenen met ADHD is 70 procent verhoogd. Het gen dat het meest met ADHD in verband wordt gebracht is het 7-repeat-allel van het dopamine receptor D4 gen (DRD4).
Welke rol de voeding vervult bij ADHD is onduidelijk en wetenschappelijk omstreden. Een heleboel wetenschappelijke onderzoeken zijn niet onafhankelijk of niet goed qua gezet. Naar de invloed van voedingsadditieven is eveneens een helboel onderzoek verricht.
Voedingsadditieven veroorzaken echter geen ADHD. Wel is vast komen te staan dat deze de gevolgen van ADHD mogelijk versterken. Een groot onderzoek toonde aan dat kunstmatige kleurstoffen in voeding de hyperactiviteit toe kunnen doen nemen Het gaat dan voornamelijk om azokleurstoffen en Chinolinegeel (E104).
Een onderzoek naar de invloed van kleurstoffen in de voeding heeft aanwijzingen gevonden voor een verband tussen een aantal genetische polymorfismes welke verband houden met een afbraakvermindering van histamine, de gevoeligheid voor de onderzochte kunstmatige kleurstoffen en een toegenomen hyperactiviteit.