Voor het ontstaan van de kristallen van urinezuur is het niet per se noodzakelijk dat er een abnormaal hoge hoeveelheid van dit zuur in het bloed aanwezig is, maar ook omgekeerd geeft een grote hoeveelheid urinezuur in het bloed ook niet in alle gevallen aanleiding tot jicht. Een diagnose kan worden bevestigd door een afname van wat vocht uit een ontstoken gewricht. Dit is zeker nodig is om vast te stellen of er sprake is van jicht danwel van pseudojicht. Een heleboel, zo niet de meeste, artsen zullen dit echter bij een kenmerkende presentatie onnodig *achten.
De* oorzaak van jicht kan liggen in een grotere aanmaak van urinezuur (dit is een afvalproduct van de purinebasen bij de afbraak van DNA) of in een onvermogen om het urinezuur adequaat af te voeren, of in een combinatie van beide. Het eerste geval kan een gevolg van voeding zijn (een heleboel vlees, met name orgaanvlees; het eten van zo’n gerecht kan eveneens wel eens een aanval van jicht uitlokken) of eveneens van de afbraak van eigen weefsel (zo ziet men vaker een jichtaanval na een behandeling met chemotherapie). Het tweede geval is erfelijk en/of kan met nierfunctiestoornissen in verband staan; jicht komt eveneens meer voor bij mensen die lijden aan hartfalen. Het gebruik van alcohol leidt tot dehydratie (extra vochtverlies) en kan om die reden ook een aanval uitlokken. Verder kan een vergiftiging met zware metalen, zoals cadmium of lood jicht tot gevolg hebben, doordat de door het metaal aangetaste nieren het urinezuur niet uit het bloed kunnen halen.
Het volgende stadium betekent dat men te maken krijgt met acute...