De ziekte van Parkinson begint vaak aan slechts één kant en blijft aan die betreffende kant in alle gevallen het meest ernstig. De eerste symptomen zijn dikwijls subtiel: één van de armen zwaait bijvoorbeeld niet meer mee bij het lopen of men gaat opeens kleiner en kriebelig schrijven. De tremor (het beven) kan helemaal niet aanwezig zijn, wat de diagnose eventueel zou kunnen vertragen. Typisch voor de tremor bij de ziekte van Parkinson is, dat deze tamelijk grof is, en eveneens optreedt in een geval van rust. Langzaam aan worden bewegen evenals de dagelijkse bezigheden alsmaar lastiger. De snelheid waarmee de ziekte van Parkinson voortschrijdt verschilt van persoon tot persoon.
De ziekte kan in worden gedeeld in stadia (hiervoor wordt vaak de indeling volgens Hoehn en Yahr gebruikt) en kent een vijftal stadia. In het eerste stadium kunnen er symptomen aan één zijde van het lichaam waar worden genomen. In stadium twee hebben beide helften van het lichaam met deze verschijnselen te maken hoewel er nog geen sprake is van evenwichtstoornissen. Dit is ion het derde stadium echter wel het geval maar de patiënt is dan nog wel in staat om zelfstandig te functioneren.
Stadium vier van de ziekte van Parkinson betekent dat de patiënt dagelijks hulp nodig heeft terwijl in stadium vijf deze zelfs zwaar invalide is geworden en daardoor aan diens stoel en/of bed is gekluisterd en verpleegkundige zorg behoeft.
Motorische verschijnselen die horen bij de ziekte van Parkinson zijn onder andere: zogenaamde rigiditeit oftewel stijfheid van de ledematen evenals bewegingsarmoede (Akinesie ook hypokinesie) en rusttremor (trillen in een toestand van rust), eerst aan slechts één hand, arm of been maar in een later stadium aan beide zijden. Daarnaast kennen patiënten die lijden aan de ziekte van Parkinson een verstoorde (een voorovergebogen) houding en verstoorde houdingsreflexen. Maar ook een uitdrukkingsloos gezicht en speekselvloed komen vaak voor.