Termen welke vaak iets te maken hebben met perifeer arterieël vaatlijden zijn onder andere: aderverkalking, etalagebenen, een bedreigd been ogf een bedreigde arm, claudicatio intermittens en arteriosclerose.
Met name oudere personen en mensen die roken hebben een verhoogde kans op het ontwikkelen van vernauwde bloedvaten. Verder krijgen mensen met diabetes eerder aderverkalking. Eveneens is een verhoogd cholesterolgehalte in het bloed een risicofactor. Atherosclerose zit door heel het lichaam, dus personen die een hartinfarct door hebben gemaakt, krijgen eveneens dikwijls te maken met bloedvaten die zijn vernauwd. Een geringe vernauwing geeft echter meestal nog geen klachten.
Echter bij een sterkere vernauwing of bij een verstopping van een bloedvat stroomt er een kleinere hoeveelheid bloed naar de ledematen. Door deze verminderde doorbloeding ontstaat daar een tekort aan zuurstof. Zelfs dat leidt nog niet in alle gevallen tot klachten. Omliggende niet vernauwde bloedvaten kunnen dan een soort sluiproute (collateralen) gaan vormen en op die manier de doorstroming van het bloed naar de ledematen overnemen.
Op het moment dat er wel klachten ontstaan dan uiten deze zich vaak door een krampende pijn in de spieren bij actieve inspanning. Daardoor moet de patiënt vanwege de pijn regelmatig even stoppen waarmee men bezig was. Een vernauwing van de bloedvaten in de benen kan hierdoor bij het lopen tot een regelmatige stop *leiden.
Wanneer* een vaatvernauwing erger wordt kan er zelfs pijn optreden in een toestand van rust. Deze pijn manifesteert zich op de eerste plaats aan de vingers of tenen en wel in een liggende houding. Door een verminderde doorbloeding genezen wondjes niet snel of worden erger. Er kan zelfs afsterving van tenen, vingers voeten of handen dreigen.