Daarnaast is er ook een verschil in ernstigheid. De ene aandoening is de andere niet. Men kan bijvoorbeeld een operatie hebben gehad en hier van revalideren of steeds last van hebben, maar ook kan men bijvoorbeeld kleine stoornis hebben, waar erg goed mee te leven is.
Wanneer men een zwaardere vorm heeft van hartritmestoornissen dan zal er continue een ander patroon zijn in levensstijl, de zware dagelijkse dingen worden vermeden en intensieve activiteiten worden omzeild. Ook zal een persoon met een zwaardere vorm van deze stoornissen ook met regelmaat een arts of specialist moeten bezoeken. Hierbij worden dan controles gedaan en men zal hierbij toch voldoende waarden moeten bereiken om niet in de problemen te *komen.
Ook* wanneer er sprake is van een pacemaker of een ICU (Dit apparaat zorgt ervoor dat het hart een schok krijgt wanneer er sprake is van een hartstilstand of een bijna hartstilstand) zal hiervoor enige controle moeten plaatsvinden. Naast de controle is het ook zo dat dit om de zoveel tijd vervangen moet worden.
Bij deze apparaten zal men ook rekening moeten houden in pretparken, vliegtuigen, magnetische velden enzovoorts. Ook in het ziekenhuis zelf zal men er rekening mee moeten houden.
Kortom, mensen met een hartritmestoornis zullen een nagenoeg goed leven lijden, sommige inderdaad met een verkorte levensduur, maar dat wilniet zeggen dat de levenskwaliteit achteruitgaat, want men kan aan de hand van de ernstigheid van de stoornis veel bepalen.
Het leven met een hartritmestoornis is dus volledig afhankelijk van de soort stoornis. Ook is het per persoon verschillend in mate van aanpassen aan de ziekte, de een lukt het prima en de ander vind kan het erbarmelijk vinden.