Wanneer er sprake is van ernstige, therapieresistente hemodynamische instabiliteit , dit betekent: een systolische bloeddruk onder 100 mmHg welke niet op de toedieninge van vloeistof via een infuus reageert, dan kan trombolyse uit worden gevoerd. Dit is een operatieve ingreep om het stolsel weg te halen. Er zal gezocht worden naar eventuele onderliggende oorzaken van de longembolie en de patiënt dient een half jaar antistollingsmiddelen te gebruiken na zo’n episode; bij herhaalde longembolieën is dit zelfs vaak levenslang nodig.
Bij herhaalde embolieën is het wel mogelijk in de onderste holle ader een vangkorfje te zetten dat een losschietend stolsel vanuit een bloeedvat uit het bekken of het been vangt voordat dit het hart heeft weten te bereiken[. Deze techniek wordt echter maar uiterst zelden toegepast, en dan enkel wanneer er een strikte contra-indicatie is tegen een behandeling met behulp van coumarinederivaten of laag-moleculaire heparine, of wanneer er onder adequate ontstolling nog altijd embolisatie plaatsvindt. Daarom wordt deze operatie maar zelden uitgevoerd. Het is namelijk een grote operatie met een aanzienlijk risico, en bovendien slibt het filter snel dicht en dient dan weer vervangen of verwijderd te worden. Daarnaast moet het filter na drie maanden weer worden vervangen.
Een longembolie kan ernstige, zelfs dodelijke gevolgen hebben en om die reden zijn een snelle diagnose en direct medisch ingrijpen noodzakelijk en soms zelfs levensreddend. De ontwikkeling van een longembolie ligt voor een deel aan de omvang van het bloedstolsel. Een groot bloedstolsel dat een grote en voorname longslagader afsluit, kan opeens, zonder enige vorm van waarschuwing vooraf, de dood van de betreffende patiënt tot gevolg hebben.
Het gevaar van een kleine blokkade aan de longslagaders, is het geleidelijke en het tevens sluipende effect. De verschijnselen ontwikkelen zich geleidelijk waardoor er een gewenning aan klachten zoals kortademigheid of benauwdheid zou kunnen ontstaan.