Wanneer een patiënt met epilepsie is verslapt dan kan hij, of zij, in een zogenaamde stabiele zijligging gelegd worden. Het kan in de regel niet worden voorkomen dat een patiënt tijdens een epileptische aanval niet op diens lippen of tong zal bijten. De persoon die direct hulp wil verlenen is dikwijls niet op tijd om wat tussen de tanden te duwen. Bovendien kan men bij een dergelijke poging het gebit van de betreffende persoon beschadigen of is het mogelijk dat de hulpverlener zelf letsel op zal lopen. In het verleden werd vaak wel aanbevolen om wat tussen de tanden te duwen. Maar de kans bestaat verder nog dat dit object een blokkade van de luchtweg tot gevolg kan hebben, waardoor de zuurstofvoorziening in gedrang zou kunnen komen. Tevens is het mogelijk dat men de tong zodanig naar achter duwt en een gelijk effect zal veroorzaken.
De verwondingen van een patiënt met een epileptische aanval (tong- of wangbeet) zijn dikwijls wel zeer vervelend en pijnlijk, maar genezen vaak snel en staan niet in verhouding tot eventuele vervelende gevolgen van goedbedoelde, doch verkeerd afgelopen, hulp. Na een aanval wordt een patiënt aanbevolen rustig aan te doen en voldoende te drinken. Dit is van groot belang om het lichaam tot rust te laten komen en een nieuwe aanval te voorkomen.
Drinken kan echter pas weer als de patiënt helemaal bij bewustzijn is. Kort na de aanval kan de patiënt wel om wat te drinken vragen, maar dan loopt men alsnog de kans zich te verslikken. Het is beter om de patiënt even te laten wachten. Eten direct na een aanval is eveneens sterk af te raden. Komt een patiënt niet, of onvoldoende, bij kennis of heeft deze meerdere aanvallen dan moet met de hulpdiensten waarschuwen.