De klassieke kinkhoest kan in worden gedeeld in drie stadia die elkaar op zullen volgen naarmate de ziekte zal vorderen. In het catarrale stadium zullen er, na een incubatieperiode die uiteenloopt van één tot drie weken, de eerste, overigens niet karakteristieke, symptomen optreden. Kinkhoest begint als een gewone verkoudheid en zal gepaard gaan met niezen, een uitvloed uit de neus en traanbuizen evenals een gevoel van onwelzijn, en men heeft daarbij vaak een klein kuchje. De symptomen zijn dus niet goed te onderscheiden van die van een verkoudheid. Iemand die aan kinkhoest lijdt ontwikkelt een droge hoest. Het hoesten wordt gelidelijk erger en de aanvallen krijgen een steeds krampachtiger karakter. In dit catarrale stadium is een patiënt met kinkhoest het meest besmettelijk voor diens omgeving.
Het paroxismale stadium wordt gekenmerkt door hoestbuien waarbij men tot stikken toe leeg zal hoesten waarna met een lange gierende inhalatie weer lucht zal worden geschept. In veel gevallen geeft een patiënt eveneens over na een dergelijke hoestbui. Diverse prikkels kunnen, voornamelijk ‘s nachts, een hoestaanval uitlokken. Het hoesten gaat samen met het opgeven van taai slijm. Bij jonge kinderen kan een hoestbui door braken en hoofdpijn gevolgd worden en in bepaalde gevallen zelfs door een ademstilstand. Bij baby’s kunnen de verschijnselen uit dit stadium ontbreken. In dit stadium is de bacteriële infectie reeds op de terugweg, maar zullen, de bacteriële afvalstoffen, een probleem vormen. Antibiotica helpen dus niet langer voor de patiënt zelf, maar kunnen in vroege stadia na het besmet raken preventief tegen de besmetting van anderen werken. Dit stadium duurt normaliter één tot zes weken.
Het convalescentiestadium begint circa vier weken na de uitbraak van de kinkhoest. De hoestbuien nemen zowel in aantal als in hevigheid af. Door de ziekte door te maken heeft men een vrij goede maar geen volledige immuniteit hiertegen ontwikkeld, gedurende ongeveer zeven tot twintig jaar.