Maar zoals het oude spreekwoord al zegt: voorkomen is beter dan genezen en dat gaat zeker op in het geval van een liesbreuk die niet aan is geboren maar op latere leeftijd is ontstaan. Deze liesbreuk kan dan het gevolg zijn van bijvoorbeeld overgewicht, zware dingen tillen, veel moeten hoesten, een moeilijke lozing van hun urine hebben en persen op het moment dat men een lastige stoelgang heeft.
In dit soort gevallen is het dan ook aan te raden om niet te lang met de klachten te blijven rondlopen maar een arts hierover te raadplegen. Deze kan dan vaak een passende behandeling starten waardoor men van de klachten verlost zal zijn en het risico op het ontstaan van een liesbreuk aanzienlijk kleiner wordt. Er wordt dan immers niet voor een lange tijd grote druk uitgeoefend op de buikwand waardoor deze zou kunnen verzwakken en/of de buikinhoud uitpuilen in de richting van de lies.
Maar ook nadat men reeds een (operatieve) behandeling heeft ondergaan is de kans op een nieuwe liesbreuk nog altijd aanwezig. Deze is weliswaar gering, drie tot vier procent van alle behandelde patiënt zal er immers opnieuw mee te maken krijgen, maar uit te sluiten is deze allerminst. Door goed op te letten wat men doet en door niet te lang met klachten rond te lopen die een liesbreuk tot gevolg kunnen hebben kan men de kans op het ontstaan ervan aanzienlijk kleiner maken.
Naast goed oppassen met zware dingen tillen zal men verder naar het eigen lichaam dienen te luisteren. Heeft men veel last van hoest, een moeilijke stoelgang of problemen met de urinelozing dan is lang wachten voordat men op bezoek gaat bij de huisarts zeker niet aan te raden. Alleen de liesbreuk welk aan is geboren weet men op geen enkele manier te voorkomen.