Om een zekere kansberekening te maken kan men eventueel chromosomaal onderzoek verrichten en dan met name op chromosoom 19 kijken of een bepaald persoon een erfelijke vorm van de ziekte van Alzheimer heeft. Dit is echter vaak eerder een bevestiging dan een toetsing. Bovendien is een dergelijk onderzoek zeer kostbaar en geeft daarnaast vaak een valse *verwachting.
Door* het uitvoeren van een zogenaamde NMR-scan die gemaakt wordt van de schedel kan men eveneens afwijkingen vinden die zouden kunnen wijzen opp de aanwezigheid van de ziekte van Alzheimer. Ook met een hersencintigrafie zou dit het geval kunnen zijn.
Wordt de ziekte van Alzheimer vermoed dan kan men enkele tests uitvoeren ten aanzien van de werking van het geheugen. In het begin zal men zorgvuldig de betreffende persoon gaan ondervragen. Verder zal men gesprekken voeren met de naaste familieleden van de patiënt om er zo achter te kunnen komen of men wellicht te maken heeft met de ziekte van Alzheimer. Het ondervragen van de familie zal echter alleen gebeuren als de patiënt zich zelf niet meer voldoende bewust is van de aandoening.
Toch blijft met meestal niet alleen bij deze vorm van onderzoek. Er zullen dan ook vaak meerdere onderzoeken volgen om op die manier een vermoedelijke diagnose te stellen maar ook om terugbetaling te kunnen krijgen voor de medicatie die voor wordt geschreven bij patiënten met de ziekte van Alzheimer. Zo zal er neurologisch onderzoek nodig zijn om neurologische oorzaken van de klachten uit te sluiten.
Daarnaast maakt men ook gebruik van een speciale vragenlijst, de zogeheten mini mental state examniation. Deze internationaal gebruikte lijst geeft in tien minuten een goed beeld over het, al dan niet, aanwezig zijn van dementie. Er worden ondermeer vragen gesteld over de oriëntatie qua plaats en tijd maar ook de reken- taal- en aandachtsfunctie komen aan de orde.