Deze resistentie werkt vaak niet alleen maar tegenover een bepaald antibioticum maar eveneens tegenover eventueel chemisch antibiotica welke hieraan verwant zijn. In sommige gevallen kan er echter meervoudige resistentie optreden, op het moment dat de selectie met meerdere antibiotica plaats heeft gevonden. Bij bacteriën is het mogelijk dat de genen die betrekking hebben op de resistentie op hetzelfde plasmide liggen, zodat selectie voor resistentie tegen een bepaald antibioticum eveneens wil zeggen dat resistentie tegen overige antibiotica wordt geselecteerd.
Een goed voorbeeld van antibioticum resistentie is deze van de Staphylococcus aureus. Dit was namelijk de eerste bacterie waarin men resistentie tegen penicilline heeft ontdekt. Dit gebeurde reeds in het jaar 1947, nog maar een viertal jaren nadat penicilline in massaproductie genomen was. In het vervolg werd meticilline als antibioticum tegen Staphylococcus aureus ingezet. In het jaar 1961 ontdekte men in het Verenigd Koninkrijk bacteriën welke eveneens tegen dit antbioticum resistent waren,
Meticilline-resistente Staphylococcus aureus (MRSA) is een vorm van resistentie die inmiddels tamelijk veel voor in ziekenhuizen en is verantwoordelijk voor een deel van de sterfgevallen aan bloedvergiftiging. Veel van alle infectie met de Staphylococus aureus zijn door bacteriën veroorzaakt welke resistent zijn tegen penicilline, meticilline, erythromycine en *tetracycline.
Doordat* steeds meer bacteriën resistent worden tegenover een antibioticum staan artsen soms voor grote problemen als blijkt dat een bepaald middel niet langer werkzaam is. Men dient dan op zoek te gaan naar een nieuw middel dat wel werkzaam is in bepaalde situaties. Onderzoek naar nieuwe middelen tegen, in het verleden goed met bepaalde antibiotica te behandelen bacteriële infecties, gaat dan ook nog altijd gestaag door. Vindt men geen middel tegen de resistent geworden bacteriën dan zullen bepaalde infectieziektes kunnen terugkeren.