Voor dergelijke onderzoeken heeft men slechts een relatief kleine hoeveelheid bloed nodig. Dit bloed kan men onder andere verkrijgen door het afnemen van bloed met behulp van een klein prikje in de vingertop met een naaldje of een scherp gutsje. Deze methode wordt eveneens door ondermeer diabetici gebruikt om zo hun eigen bloedsuikerspiegel vast te kunnen stellen. Voor de iets grotere hoeveelheden bloed is een prik in de vinger niet meer geschikt omdat er dan slechts druppelsgewijs bloed verkregen zou kunnen worden.
Voor een meer uitgebreid onderzoek van het bloed neemt men in de regel dan ook liever bloed af door, met behulp van een holle naald, in een slagadertje te prikken. In een groot deel van alle gevallen gebeurt dat dan in een slagadertje in de arm en zal er eerst een band boven de te prikken plaats aan worden gebracht rondom de arm. Deze band wordt enige tijd strak aangetrokken om op die manier de bloedvaten goed zichtbaar te kunnen maken. Na het inprikken en het aanbrengen van een ampul, om het bloed in op te kunnen vangen, zal de band echter weer los worden gemaakt waardoor het bloed weer zal gaan stromen.
Na het prikken van bloed zal men voor een korte tijd een pleister op het ontstane wondje geplakt krijgen of men zal er een steriel gaasje op dienen te drukken. Het lichaam krijgt zo de tijd om het wondje te kunnen dichten en onnodig verlies van bloed tegen te gaan. Over het algemeen zal het bloedprikken zo goed als pijnloos verlopen.
Op het moment dat een patiënt reeds een infuus ingebracht heeft gekregen dan kan een verpleegkundige ook langs de aanprikopening bloed afnemen voor onderzoek. In plaats van het slangetjes naar de infuuszak zal men dan een ampul op het aanprikventiel dienen te plaatsen. Deze methode zal geheel pijnloos zijn.