Er wordt tijdens de lipo;yse een mengsel van phosphatidylcholine en deoxycholaat ingespoten. De phosphatidylcholine is echter het actieve bestanddeel dat ervoor dient te zorgen dat het vet langzaam aan weg begint te smelten. Door het deoxycholaat breekt het membraan van de vetcellen af, zodat de phosphatidylcholine de triglyceriden welke de vetcellen bevatten, op kan lossen.
Lipolyse werd van oorsprong door de Russen en de Duitsers toegepast om atheroomcysten op te lossen door middel van een injectie in de slagader. De behandeling werd daarna vaak gebruikt door orale toediening om pathologische vetophopingen op te lossen (zoals hepatische steatose en primaire biliaire cirrose).
De toepassing van lipolyse omwille van esthetische doeleinden is slechts vanaf het jaar 2001 bekend, toen in Brazilië een publicatie verscheen. Sinds die tijd is een heleboel over lipolyse gezegd en geschreven. Omdat lipolyse bijna overal in de wereld toe wordt gepast, ondermeer in Europa en Noord- en Zuid-Amerika, heeft men tamelijk snel een protocol op dienen te stellen, en hierna eveneens moeten verfijnen, over de praktische toepassing van de behandeling.
Lipolyse kan overigens geen behandeling zoals liposuctie vervangen. Een zogenaamde rijbroek die erg fors is kan bijvoorbeeld niet met lipolyse worden behandeld. Deze is uitsluitend bestemd voor lokale vetophopingen: de onderkin, aan de billen, de zijkant van het lichaam, de binnenzijde van de knieën, een vetrol aan de binnenzijde van de dijen en in de buurt van de oksels,. In sommige gevallen wordt eveneens de buik behandeld, maar daar wordt men met meer weerstand geconfronteerd. In het geval van de aanwezigheid van weerstand, kan men proberen de concentratie van de stof deoxycholaat te verhogen om een beter resultaat te behalen. De resultaten van een lipolysebehandeling zijn globaal gezien beter bij mannen.