Er is echter geen sprake van gericht kijken en het is niet mogelijk om contact met de betreffende patiënt te krijgen, zelfs geen oogcontact. Eveneens op het aanspreken van de patiënt zal geen reactie worden gegeven. De patiënt kan ook gapen, grimassen trekken, en een dag- en nachtritme hebben. Zelfs het voedsel dat men in diens mond heeft geplaatst wordt in sommige gevallen door de vegetatieve patiënt zelf doorgeslikt. Deze zal overigens niet zelf een poging ondernomen worden om van een bord te eten, er worden namelijk in een dergelijke toestand geen doelbewuste bewegingen gemaakt, behalve het soms terugtrekken van ledenmaten bij het krijgen van pijnprikkels. Patiënten tonen doorgaans alleen reflexbewegingen en zijn zich op geen enkel moment van hun omgeving bewust noch van zichzelf. Met andere woorden: met iemand in een vegetatieve toestand is er geen enkele vorm van communicatie *mogelijk.
De* vegetatieve toestand is vaak het gevolg van ernstig hersenletsel. Dit kan een acute, traumatische oorzaak hebben (bijvoorbeeld: ten gevolge van een verkeersongeluk) maar evengoed een niet-traumatische oorzaak, zoals bij bepaalde degeneratieve hersenziektes, of bij aangeboren hersenafwijkingen het geval is. Omdat de hersenstam in de regel onbeschadigd is, blijven autonome fysiologische functies, zoals onder andere de ademhaling, de spijsvertering nog intact.
Door een alsmaar betere intensieve verstrekking van zorg is het aantal patiënten dat een niet-traumatisch (bijvoorbeeld hart- of ademhalingsstilstand, verdrinking een verstikking of vergiftiging) of traumatisch verkeersongeluk, een schotwond, een schedelbreuk of een overig ongeval hersenlijden overleeft sterk toegenomen. Sommige patiënten herstellen totaal van hun coma, terwijl anderen overleven voor de duur van jaren of zelfs decennia in een vegetatieve, minimaal bewuste, of een verlamde toestand. Wanneer een patiënt ruim één maand vegetatief is, heet dit een persisterende vegetatieve toestand.