Door dit alles is het volledige oppervlak van de gaswisseling van de longen minder geworden en is het capillaire vaatbed eveneens kleiner geworden (waardoor de rechter hartkamer na enige tijd in de problemen kan gaan komen). Verder zal door de longembolie de luchtinhoud van de longen hoger zijn geworden en de elasticiteit van de longen juist zijn gedaald evenals de maximale uitademingssnelheid.
De symptomen die men toe kan schrijven aan longemfyseem zijn chronisch hoesten, een ernstige kvorm van ortademigheid (zelfs na het uitvoeren van slechts een geringe lichamelijke inspanning of in een toestand van rust), een piepende manier van ademhalen, neusgaten die open zijn gesperd en een blauwige verkleuring van de huid onder invloed van een tekort aan zuurstof in het bloed van de patiënt die lijdt aan longemfyseem.
Doordat de longblaasjes beschadigd raken kunnen er op de longen ontstekingen ontstaan die zich na verloop van tijd om kunnen gaan vormen in littekentjes. Een patiënt die lijdt aan longemfyseem is verder sneller kortademig en er zal een grote, tonvormige borstkas ontstaan welke constant in de stand staan waarin, onder normale omstandigheden de longen staan op het moment van inademing. In het eindstadium van longemfyseem is een patiënt voortdurend benauwd, zelfs op momenten dat men in een toestand van rust is.
Hoewel de symptomen van longemfyseem erg opvallend zijn, wil dit nog niet zeggen datde aandoening direct eraan kan worden herkend. Een heleboel andere aandoeningen vertonen immers een aantal gelijke symptomen. Toch is het goed wanneer een longembolie vroegtijdig op wordt gespoord en kan worden behandeld. Dit zal namelijk het leven van de patiënt die aan deze aandoening lijdt aanmerkelijk kunnen verbeteren. Bovendien kan men door een vroege diagnose te stellen verdere beschadiging in sommige gevallen voorkomen.