Een patiënt meldt zich vaak bij een arts met de volgende klachten. Men heeft vaker dan voorheen de aandrang om naar het toilet te gaan om te plassen. Tevens hebben veel patiënten moeite met het op gang komen van de urine wanneer zijn gaan plassen. Een constante straal urine kan niet door iedere patiënt die mogelijk lijdt aan prostaatkanker in stand worden gehouden en men heeft dus last van een
wisselende uitstroomsnelheid van de urine.
Nadat een patiënt heeft geplast heeft deze regelmatig het gevoel dat er nog altijd urine in diens blaas achter is gebleven. Dit wordt ook wel het residusgevoel genoemd. Door de vorming van oedeem in de benen kunnen deze opgezwollen zijn. Dit is echter een symptoom dat pas in een laat stadium van de ziekte waar wordt genomen.
Een patiënt die lijdt aan prostaatkanker zal zich verder algeheel onwel gaan voelen en dus een gevoel hebben van algehele malaise. Tevens kan men te maken hebben met een verlies van lichaamsgewicht zonder dat daar een duidelijk aanwijsbare reden voor te vinden is.
Problemen met het plassen kunnen niet alleen bij BPH optreden maar eveneens bij een prostaatcarcinoom passen. Echter, doordat prostaatcarcinomen met name in het perifere gedeelte van de prostaat voorkomen (dit zijn de gebieden van de prostaat die verder bij de urinebuis vandaan zijn gelegen), zijn slechts in ongeveer vier procent van alle gevallen plasklachten bij een prostaatcarcinoom de ingangsklacht. Daarnaast kunnen er meer klachten optreden, dit hangt af van hoe ver het carcinoom ten tijde van het stellen van de diagnose is. Welk karakter dergelijke klachten hebben, ligt met name aan de mogelijke uitzaaiingen (metastasering). Prostaatcarcinomen zaaien zich niet dikwijls uit, maar het is niet uit te sluiten. Bij mannen op hoge leeftijd die aan totaal andere oorzaken zijn overleden is bij autopsie in een groot percentage prostaatkanker aan te tonen.