Een vergroting van de prostaat kan zowel een goedaardige als kwaadaardige oorzaak hebben. De verschijnselen zijn dikwijls van een gelijke aard. Zo zal men onder andere frequent de aandrang voelen om te gaan plassen maar eveneens moeite hebben met het op gang kom en van de urine. Tevens is men niet in staat om een constante straal urine te behouden, bij het plassen wisselt dus de zogenaamde uitstroomsnelheid. Dikwijls heeft een patiënt het gevoel dat er na het plassen nog altijd urine in de blaas achter is gebleven, het zogeheten residugevoel. Maar ook veel patiënten hebben last van opgezwollen benen door de vorming van oedeem. Dit is echter een symptoom dat pas in een laat stadium van de ziekte zich zal openbaren. Maar ook een verlies van lichaamsgewicht en een algeheel gevoel van malaise zijn symptomen die op prostaatkanker zouden kunnen duiden. *
Opgemerkt* dient echter wel te worden dat plasklachten zowel bij BPH als bij een prostaatcarcinoom passen. Echter, doordat prostaatcarcinomen met name in het perifere deel van de prostaat groeien (de gebieden van de prostaat welke zich niet dicht bij de plasbuis bevinden), zijn enkel in circa vier procent van de gevallen plasklachten de ingangsklacht bij een prostaatcarcinoom. Daarnaast kunnen er meer klachten ontstaan, afhankelijk van hoe ver het carcinoom gevorde5rd is ten tijde van het stellen van de diagnose. Welke aard dergelijke klachten hebben, ligt voornamelijk aan de mogelijke uitzaaiingen. Prostaatcarcinomen zaaiien niet vaak uit, maar mogelijk is het wel.
Over de oorzaken van prostaatkanker is tegenwoordig nog maar weinig bekend. Wel weet men dat een gevorderde leeftijd de belangrijkste risicofactor is voor prostaatkanker, tachtig procent van de gevallen terwijl negentig procent van de overlijdens voor rekening komen van de mannen ouder dan 65 jaar.