Er zijn een aantal verschillende soorten medicijnen die men voorgeschreven kan krijgen wanneer de diagnose reumatoïde artritis door een arts is gesteld. Kort na het stellen van deze diagnose zal men voor de duur van enkele weken een NSAID of een COX-2-remmer gebruiken. NSAIDs, zoals diclofenac, ibuprofen, meloxicam en indometacine zijn de klassieke pijnstillers die tevens een /ontstekingsremmende werking hebben. Hiermee kan men zowel de pijn als stijfheid verminderen. Deze middelen vertragen het voortschrijden van reumatoïde artritis echter niet. NSAIDs kunnen bij het gebruik voor een lange tijd zorgen voor maag-darmzweren en bloedingen, en zullen om die reden gecombineerd worden met een protonpompremmer.
COX-2-remmers hebben half zoveel minder kans op het veroorzaken van een maag- of duodenemzweer, in vergelijking tot NSAIDs. Voorbeelden van deze medicijnen zijn etoricoxib en celecoxib. Echter, in vergelijking met de combinatie NSAID samen met protonpompremmer bieden deze echter geen voordelen met betrekking tot de gastrointestinale bijwerkingen. Van zowel NSAIDs als COX-2-remmers weet men dat deze de bloeddruk kunnen doen stijgen. COX-2-remmers zijn bovendien niet meer effectied dan NSAIDs, wel aanzienlijk duurder.
Corticosteroïden zijn sterke medicamenten die de ontstekingsreacties zoals die bij reumatoïde artritis voorkomen onderdrukken. In lage doses (van minder dan 10 milligram prednison of prednisolon per dag) worden deze door ongeveer 30 tot 60 procent van de patiënten met deze ziekte gebruikt. De bijwerkingen zijn helaas ook bekend zoals; een hoge bloeddruk, een dunner wordende huid, cataract en osteoporose. Om osteoporose tegen te gaan moeten calcium en vitamine D in worden genomen in de vorm van voedingssupplementen. Een bisfosfonaat kan de kans op notbreuken verkleinen in het geval van osteoporose. Corticosteroïden kunnen een positief effect hebben op atherosclerose, waarmee de negatieve effecten hiervan op de wanden van de bloedvaten min of meer gecompenseerd worden.