Het syndroom van Gilles de la Tourette krijgt men dus met name mee door overerving. Echter niet alle mensen met zogenaamde belaste genen krijgen ook werkelijk te maken met de symptomen. Omgevingsfactoren spelen daarbij een rol; factoren zoals bijvoorbeeld complicaties die zich voordoen voor de geboorte, infectieziekten of psychosociale spanningen kunnen de genen wel aanzetten, waardoor het syndroom van Gilles de la Tourette tot ontwikkeling *komt.
Het* klassieke verloop van het syndroom van Gilles de la Tourette laat grofweg het volgende beeld zien. Een kind ontwikkelt een tic, bijvoorbeeld het knipperen met de ogen of voortdurend kuchen, deze tic verdwijnt geleidelijk wordt na een poosje weer door een andere tic opgevolgd. Daarna ontwikkelt het kind alsmaar meer tics, welke bovenal complexer en uitgebreider worden. Tussen deze tics door zijn er eveneens perioden die ticvrij zijn en welke doorgaans maximaal drie maanden duren.
In ruim de helft van de gevallen met het syndroom Gilles de la Tourette neemt de intensiteit en het aantal tics rond de puberteit (ongeveer 12 jaar) af. In de overige gevallen blijven de tics het verdere leven van tijd tot tijd terugkeren. Rond het twintigste levensjaar wordt het aantal en de frequentie van de tics meer stabiel. In een heleboel gevallen wil dit zeggen dat de hoor- en zichtbare tics af zijn genomen. Wat rest, blijft in veel gevallen voor de rest van de volwassenheid wel aanwezig, de tics zullen in een stabiel golvend verloop terug blijven komen. De reeds eerder aanwezige, begeleidende symptomen zullen vaak *blijven.
*