In* de meeste gevallen wordt om die reden begonnen met een pijnstiller die tevens de een ontstekingsremmende werking heeft en afkomstig is uit de NSAID-groep, zoals onder andere de middelen diclofenac of naproxen. Op het moment dat de ontsteking eenmaal bedwongen is dan kan er eveneens worden gestart met een preventief werkend medicijn, indien de aanvallen van jicht met een bepaalde regelmaat terugkomen. Daarvoor bestaan een aantal verschillende middelen die effect kunnen hebben zoals onder andere benzbromaron en allopurinol welke echter bij bepaalde mensen vervelende bijwerkingen hebben. Met de duurbehandeling van jicht kan men pas starten op het moment dat men de acute aanval heeft weten te bedwingen, anders kan zou deze weer eenvoudig op kunnen gaan flakkeren.
Na onderzoek zal een arts bepalen welke middel men op welk moment mag gaan gebruiken. Verder zal men na enige tijd samen met de arts gaan bekijken of een bepaald medicijn dat men voorgeschreven heeft gekregen ook het gewenste effect heeft gehad. Maar naast de behandeling van de jicht zal men er tevens voor moeten zorgen dat er geen aanvallen uit worden gelokt door bijvoorbeeld bepaalde voedingsmiddelen te mijden die ervoor kunnen zorgen dat het urinezuur in het lichaam eerder zullen kristalliseren.
De behandeling van jicht hoeft dus niet voor iedereen gelijk te zijn maar kan van persoon tot persoon verschillen. Daarbij komt verder dat niet elk mens op een gelijke wijze op een medicijn zal reageren waardoor bepaalde middelen bij een bepaald individu beter aan zullen slaan dan bioj een ander. In overleg met een arts kan men bij jicht vaak een passende behandeling vinden zodat men minder of geen klachten meer zal hebben.
Na een behandeling waardoor het eigen weefsel aan wordt getast is een medicijn om de aanvallen van jicht mee te bestrijden dikwijls noodzakelijk omdat de patiënt in zo’n geval anders te veel klachten zou ontwikkelen die het verdere genezingsproces zouden kunnen vertragen.