Leefgids.be

De behandeling van een longontsteking zal vaak worden gestart met penicilline. Dat antibioticum zal de pneumokok opruimen, welke overigens de meest gevaarlijke bacterie is. Een korte kuur voor de duur een week is doorgaans voldoende voor een ongecompliceerde longontsteking. Wel krijgt men een hoge dosis voorgeschreven, om resistentie van de pneumokok tegen de penicilline tegen te kunnen gaan. Om deze reden mag men dit medicijn voor het einde van de kuur beëindigen en eveneens niet geleidelijk af gaan bouwen. Wanneer men na twee dagen niet merkelijk beter is, dan dient men absoluut opnieuw contact op te nemen met de huisarts. In dat geval moet de arts van antibioticum veranderen of er een tweede medicament toevoegen aan de *behandeling.

Penicilline* slaat echter in bepaalde gevallen niet aan, omdat de longontsteking veroorzaakt wordt door: een andere soort bacterie waartegen enkel een ander soort antibioticum ingezet dient te worden, een pneumokok welke voor een deel of volledig resistent tegen penicilline is geworden of een andere soort ziekteverwekker de oorzaak van de longontsteking is dan een bacterie.

Bijwerkingen van penicilline kunnen in bepaalde gevallen zijn: last van de maag met diarree en misselijkheid. Deze bijwerking zijn echter heel normaal en zijn niet gevaarlijk. Verder kan de penicilline zorgen voor een lichte tot ernstige allergische reactie, uiteenlopend van een jeukende vorm van huidslag en een gevaarlijke zwelling van de keel en de mond tot een levensgevaarlijke daling van de bloeddruk en shock. Op het moment dat men ooit een allergisch e reactie heeft gekregen door het gebruik van penicilline dan dient men dit in alle gevallen aan de behandelend arts te melden. Er zijn namelijk een aantal goede alternatieven zoals de kinolonen, macroliden en tertracyclines.

Op het moment dat men longontsteking heeft opgelopen dan moet men naast een medicinale behandeling ook de medicatie stipt in te nemen, voldoende slapen en rust nemen, gezond eten, niet roken en goed gecontroleerd worden door de huisarts. Zo kan de arts beslissen waar men het best behandeld kan worden: thuis of in het ziekenhuis. Hierbij spelen de leeftijd en de verdere lichamelijke conditie van de patiënt een belangrijke rol.