Braken kan onderscheiden worden in een tweetal fasen. De eerste fase bestaat uit misselijkheid en oprispingen die het braken al wel aankondigen. Het braken kan in bepaalde gevallen nog onderdrukt worden, en soms zelfs voorkomen. Als men weet welke omstandigheid heeft geleid tot misselijkheid en men vervolgens deze omstandigheid weet te vermijden, zal in bepaalde gevallen de misselijkheid en daarmee de braakneiging verdwijnen. Deze fase verloopt in sommige gevallen erg snel en zonder oprispingen waardoor het braken (haast) onaangekondigd plaatsvindt.
Zodra de tweede fase aan is gebroken kan het overgeven niet langer tegen worden gehouden of vermeden. De maagspieren persen de maaginhoud dan erg krachtig naar buiten. De bewegingen worden op een zeker ogenblik onwillekeurig en kunnen niet langer worden onderdrukt, ook al bevindt men zich niet op een plek waar men kan braken. Als men dit met geweld tracht te onderdrukken door bijvoorbeeld de mond dicht te doen en de handen ervoor te houden dan zal de inhoud van de maag desnoods door de neus naar buiten komen.
Het braakcentrum stuurt bij braken het ortho- en parasympathisch zenuwstelsel en uiteindelijk de motoriek aan, wat zal leiden tot misselijkheid, dikwijls langzaam maar in sommige gevallen eveneens acuut opkomend. Men gaat transpireren en het hartritme stijgt. In bepaalde gevallen wordt het overgeven voorafgegaan door een of meerdere zure oprispingen. Een verhoogde productie van speeksel om de tanden tegen het zure braaksel te beschermen. Zwaar ademen om verstikking in eigen braaksel te voorkomen. Antiperistaltische bewegingen: de spieren van de maag en de slokdarm persen langs omgekeerde en erg krachtige peristaltische bewegingen de inhoud van de maag in de richting van de mond. Het strotklepje sluit zich zodat het braaksel niet in de longen kan komen. Door te proberen te ademen met een gesloten strotklepje ontstaat een lage druk in de mond.