Enerzijds* bestaat er een taboe rondom ontlasting en alles daaromheen. Tegenwoordig dient alles immers schoon zijn en is ontlasting iets vies, terwijl het voor een kind de meest natuurlijke zaak op aarde is, en zelfs beschouwd mag worden als een geschenk van het kind aan diens ouders. Maar zo’n geschenk wordt niet langer gewaardeerd.
Een kind voelt dit taboe rondom de stoelgang snel aan en zal zijn natuurlijke ontlastingsreflex gaan onderdrukken. Uitstel zorgt er echter in alle gevallen voor dat er een verharding en een verdikking van de ontlasting ontstaat, waardoor deze pijnlijker wordt en dus vaak nog wat uit wordt gesteld. Zo dreigt men in een vicieuze cirkel terecht te komen.
Een tweede verschijnsel is dat toiletten dikwijls bijzonder onvriendelijk zijn voor kinderen. Vaak houden kinderen hun ontlasting heel de dag op en gaan pas naar het toilet als ze thuis zijn, daar is het tenminste rustig. Dat heeft vaak te maken met het feit dat toiletten op scholen en openbare gebouwen vaak niet schoon of zelfs stuk zijn of er is geen toiletpapier aanwezig. Bovenal ontbreekt dikwijls iedere vorm van privacy: de deuren sluiten slecht, anderen komen onderaan of bovenaan loeren, en de meest intieme geluiden horen.
Maar ook wanneer de toiletten wel in goede staat verkeren, moeten kinderen dikwijls veel te lang wachten. Tijdens de lessen mag men vaak niet eens gaan, tijdens de speeltijd moet aan worden geschoven, alles dient snel te gaan. Allemaal factoren welke constipatie bij kinderen in de hand zullen werken.
In het begin zal een kind met een ontlastingspatroon dat is ontregeld daarvan niet veel last hebben. Zodra er echter enige dagen na elkaar geen stoelgang gemaakt is dan geeft dit wel een ongemakkelijk, opgeblazen gevoel en zal de eetlust minder worden. Pogingen om zich te ontlasten, worden al snel opgegeven vanwege het feit dat dit vaak te pijnlijk en te moeizaam is.