Het kost een Duits energiebedrijf bijvoorbeeld zo’n zes cent om een gelijke hoeveelheid stroom met een kolencentrale op te kunnen wekken. Een Duitse bezitter van zonnepanelen heeft een tweetal verschillende meters in diens meterkast hangen die registreren hoeveel elektriciteit men levert aan het energiebedrijf en hoeveel stroom men zelf gebruikt van het lichtnet. Elke kilowattuur levert voor de duur van twintig jaar het eerder genoemde bedrag op, terwijl voor iedere kilowattuur die men heeft gebruikt twintig cent betaald wordt.
Voor het energiebedrijf is het echter geen winstgevende zaak om op deze wijze te werk te moeten gaan maar toch gaan deze er mee door omdat zij door de overheid van Duitsland daartoe wettelijk worden verplicht. De regering voerde deze wet die dit bepaalde in, in het jaar 2000 met als belangrijkste doel om de duurzame energie uit een impasse te kunnen halen. Duurzame energie is namelijk te duur om te concurreren met energie die wordt opgewekt uit fossiele brandstoffen.
Door massaproductie zorgen de fabrikanten van de zonnepanelen voor een dalende prijs. Om de industrie aan te moedigen te investeren in de ontwikkeling en de massaproductie van zonnepanelen, krijgen leveranciers een zodanig hoog bedrag dat het lonend zal zijn er aan te schaffen.
Om de industrie echter niet lui te maken, wordt dat bedrag elk jaar vijf procent lager. De kritiek op subsidies is immers dat deze niet concurrerende technologieën in stand zou weten te houden.
Door het systeem dat in Duitsland wordt gehandhaafd ten aanzien van de vergoedingen is de terugverdientijd van de aangeschafte zonnepanelen zeer kort te noemen.