Deze infectieziekte is een huiduitslag welke dikwijls in het gelaat of de hals begint, maar over heel het lichaam op kan treden, van het behaarde hoofd tot de aan de zolen van de voeten. In het begin ontstaan bultjes welke snel veranderen in blaasjes, die stuk gaan en waaruit dan tamelijk veel vocht zal vloeien dat tot honinggele transparante korstjes zal stollen.
In sommige gevallen kunnen er eveneens blaren met helder vocht ontstaan (impetigo bullosa). Op plekken waar de opperhuid dik is (zoals op de voetzolen en de handpalmen) kunnen dit zelfs grote blaren zijn, welke zich door druk eenvoudig uit kunnen breiden. Doorprikken en het blaardak weghalen stopt deze uitbreiding en maakt het wondbed beter toegankelijk voor een behandeling met zalf.
Bepaaldee stammen Staphylococcus aureus beschikken over exfoliatieve toxines (ET). De types ET-A en ET-B blijken desmogleïne af te kunnen breken, wat een onderdeel is van het desmosoom wat de huidcellen van de opperhuid onderling verbindt. Dit heeft de blaarvorming tot gevolg, welke in sommige gevallen bij krentenbaard ontstaan. Wanneer de toxines zich verspreiden kan de blaarvorming ontstaan op plaatsen waar er geen bacteriën of ontstekingen zijn. Dit wordt staphylococcal scalded skin syndrome afgekort tot (SSSS) genoemd.
Door te peuteren en te krabben krijgt men de bacteriën aan de vingers en kan dan eenvoudig zichzelf op andere plekken maar ook andere mensen besmetten. Besmetting gebeurt door een rechtstreeks contact . Door middel van directe aanraking of via bijvoorbeeld gebruiksvoorwerpen raken eveneens andere personen besmet. Dit kan eveneens via kleding of handdoeken plaatsvinden. Hygiëne is dan ook een prima wijze om verspreiding te kunnen voorkomen, dikwijls de handen wassen wordt aanbevolen. Zolang de blaasjes vocht afscheiden, blijft men besmettelijk. Krentenbaard kan op elke leeftijd voorkomen, maar komt aanzienlijk meer voor bij kinderen.